Daming ko nang sanang stories na dapat kong i-share...
Kaso di ko pa magawa-gawa.Perpetionista kasi ako.
Gusto ko maging perfect.
Pag di ko nakuha ang gusto kung gawin na frufrustrate ako.
Kaso tayo di naman talaga perpekto,kaya go on with the flow na lang muna.
The time is running dami nang panahon na sinasayang ko.Sabi nga din ni Kuya Payatot sakin.
Alam nyo dami kung save massages or graft sa blog ko.
Mag gulat na lang kayo if ipublish ko yon.May namiss pala kayo
Hehehe...May dapat bang ikagulat don.
Anyway...
Change music na naman ako.
Sa tuwing naririnig ko yong last past ko na lyrics at song,very depressive pala masyado.
Grabe ngayon ko lang na realize,ayaw ko nang pakinggan.
Parang ang sakit sa tinga ko,or nakakalakot pakinggan ulit.Grabing nega ko non.

Noong pinost ko yong entry ko na yon.un aware ako na Valintines day yon.
Di ko na nafefeel ang mga ocassion,last Christmas at New year nga di ko naramdaman ang
Spirit non.Wala akong pakialam sa ocassion.
I'm to much focus of my own emotion.
Dami ko talagang namiss...

Di po madali sa isang katulad ko ang walang emotion na lumalabas,if mag suffer po kayo ng
great depression.Mahirap ipaliwanag poh yon...

Salamat at ngayon I'm in the process of Healing na.
Kahit minsan-minsan nag tritrigger sya ulit.
Pero nalalabanan ko na....
Kaya ito poh ang emotion ko at this moment....


With a Smile - Eraserheads

Lift your head, baby don’t be scared
Of the things that could go wrong
along the way
You’ll get by with a smile
You can’t win at everything but you can try


Baby you don’t have to worry
coz there ain’t no need to hurry
No one ever said that there’s an easy way
When they’re closing all their doors
They don’t want you anymore
This sounds funny but I’ll say it anyway

Girl I’ll stay through the bad times
Even if I have to fetch you everyday
I’ll get by if you smile
You can never be too happy in this life.

In a world where everybody
hates a happy ending story
It’s a wonder what can make the world go round
(And/But) don’t let it bring you down
And turn your face into a frown
You’ll get along with a little prayer and a song

(Too doo doo…)
Let me hear you sing it
(Too doo doo….)

Love Is All I Need

I feel empty inside, I just cross my mind
To dreams come true, I never knew
All of the sadness, all of the loneliness
The pain I felt, when you went to me…

Take me to a place I’ve never been
Sail me a ship I haven’t seen
Bring me happiness, this world can bring
Love is all I need
Love is all I need…

Life’s unfair, why am I so in despair
Pretending to be happy in words I say

Climb a mountain and touch the cloud
Sing a song in different sounds
All the rainbow like a hill in the sky
Love is all I need
I don’t know why… I don’t know why…

Climb a mountain and touch the cloud
Sing a song in different sounds
All the rainbow like a hill in the sky
Love is all I need
I don’t know why…
I don’t know why…

SORRY SA MGA NG COMMENT NA DI KO MUNA MASASAGOT KASI MEDYO BUSY.
MADALIAN LANG AKO LAGI NAKAHARAP SA COMPUTER.
SANA DI KAYO MGTAMPO.
MARAMING SALAMAT POH SA MGA MESSAGE NYO.
SASAGUTIN KO KAYO KUNG MAKALUWANG NA PO AKO SA PANAHON.... ^_^

Reflection

Bago ko naisulat...na ipost ang mga personal letters ko dito sa blog ko...
Nagdaan muna ako sa napakahirap na crisis.
Ano ba talaga purpose ko???
Matagal....mahirap...masalimot ang pag-iisip ko.
So bumalik ako sa basic...

Reflection...

Ano ba talaga purpose ko???
Ano ba talaga ang gusto ko???
Bumalik ako sa mga simpling bagay na gustong-gusto kong gawin noon.
Magbasa,magshare ng aking kaalaman.
Ayon at natagpuan ko na ulit ang sarili ko.

Mga nakatagong damdamin ko ay naipapalabas ko na.

Na alala ko ang sinabi ng Mama ko noon isinilang na ako sa mundong ito.
Ofelia ang ipinangalan sa akin,kasi October daw ako ipinanganak.
Yon kasi ang suggest ng medwife na nagpaanak sa akin.
At Celia daw pangalan niya.Kasing tunong nang pangalan kong totoo Ofelia.

Naging iyakin raw ako noon.Ngtataka sila.
Kahit busog,karga-karga umiiyak raw ako.

Nangtataka ang mga magulang ko,at Lola ko.
At ayon,binigyan nila ako ng palayaw na ANGIE.
Mula daw noon di na ako iyakin.

Ang totoong pangalan ko sana ay Angela.
Yon ang gusto ng Lola ko,kaso raw naisulat na sa birth certicicate ko ang Ofelia,
kaya hinayaan na lang,kasi daw di na mababago yon.

Pero may paraan talaga si Lord.
Ganyan daw yan,bago pa tayo ipinanganak may nakalaan ng pangalan para sa atin.
Kung di mo daw gusto yong pangalan mo...Iiyak at iiyak ka katulad ko.

At ngayon ko lang narealize ko ano talaga ang Meaning ng pangalan ko.
Angie from the greek word Angel,means Messager.

Kaya pala naranasan kong maging depress kasi,dumating ang time na wala na akong pakialam.
Kahit may alam ako,tumatahimik lang ako,ayaw kong maging involve.

Dapat pala talaga ilabas ko,ishare ko ang mga nalalaman ko kasi ang purpose ko sa mundo
itong maging mensahera.

Mas kilala ako sa pangalan kong si Angie na palayaw ko,kaysa totoo kong pangalan na Ofelia.
Kasi pala Angie pala talaga ang dapat kong pangalan.
Ito ako,ako ito...Si Angie...

Nandito poh ako...handang makinig at magshare ng nalalaman ko,dahil ito pala ang mission ko sa buhay...
Di ko akalain sa ganitong paraan ko maipamamahagi ang mga nakatago kong kaalaman...

3rd Award

Passionate Blogger Award

This is my 3rd award from DJTammy…
Thank you very much….
Now I’m really excel in blogging world…
I react and enter act na….Hehehe…



The rules :
1.) Put the logo in your blog
2. ) Write five things you are passionate about apart from blogging
3. ) Tag 5 people on your lists and let them know you tagged them.

Five things I'm passionate about apart from blogging :

1. ) Sleeping…Sleeping…Sleeping….at Sleeping again… HAHAHA!!!
Di ako batugan pero.That’s one of the ways I do if I’m depress…

2.) Videoke…Singing….Singing…Singing…and Movies…Movies…Movies…
3.) Meeting new friends…
4.) Sport,writing,reading,music instruments…
5.) Watch and learn…Very observant to other people…
Wondering how they act,react,in different situations.


I break the rules na naman yata ah?
This time di ko sinasadya…Sumobra lang…Hehehe…

Anyway I'm passing on this award to the following five blogs :

Kuya Payatot
Kuya Eli
Kuya Utoy
Rica
Duberkat

You all deserved this award...Take care always... ^_^

Nagkatagtagan na kaming lahat!

Paano ba?
Paano ko ba sisimulan to?
Emmmm....Ahhh...Ummm....
Para akong lalagnatin nito...
Natatae,nauutot...Di ko alam kung san ako mgsisimula...
Binigyan nyo pa ako ng sakit ng ulo ha...
Sino bang nagpauso nitong TAG TAG nato?
Tagtagin kaya natin?



(Isip...Isip...Isip ulit...)


Napiga utak ko ah...
Subukan kong eexplain ha....
Ganito kasi yon...
Isang taon na ang blog ko,bago ako nakarecieve ng award award
na yan,at tag tag.
Feeling ko kasi di ako ng exist sa blogphere world na ito.
In short di ako masyadong nakikihalo bilo sa mga kablog.
Leave a message lang ng kaunti.Mga personally kilala lang
kasi ang inientartain ko.
Di tulad ngayon,parang nakikipag chickkahan na din ako,
sa mga di ko kakilala...
Bagay na nakaka improve at ngpapalawak lalo sa aking kaisipan.
Ngsimula ang lahat ng ito,mula ng dumapo si Kuya Eli sa blog ko.

(Nagcomment sya sa post ko na "Reality" song).

Di ko alam paano,kailan,saan siyang lugar non,
noong natagpuan nya ako,
or ako ba ang nakatagpo sa kanya...Di ko maalala... ^_^
Tinuruan niya ako paano,maging visible ang comment sa mga post ko.
Mula noon ngsusulpotan na ang mga kablog na ng cocoments sa akin.
(Flash back bah?)
Ayon tuloy nagkakandarapa na akong sumagot sa mga commentators
na nanghimasok sa mundo ko...Hehehe...
At araw-araw na akong excited kong may naliligaw ulit dito sa blog ko,
at ng iiwan ng bakas.



Si Dylan din kasi siya ang pinakaunang nang bigay sa akin ng award.
Suwerte niya tinaggap ko naman..Hehehe....
Sabi ka na nga ba eh,it would change the world of my blogging.
Di sana ako sasali sa mga tag tag at award award na yan.
(Alam ko din kasi ang iba dyan pag itatag mo,bibigyan ng award di nila gagawin,
mamimitsahan ang kanilang image).

(Bato bato sa langit ang matamaan may bukol sa puwit). ^_^

Okey lang...Naintindihan ko din naman eh...
Di naman lahat makakarelate.I respect everyone's individuality.



Since nanghimasok kayong pumasok sa mundo ko.
(na inisip ko na sa akin lang sana).
At sino naman ako na aayawan kayo,hala mgtagtagan na tayo!
Siguro din isa to sa mga paraan ninyo para lubusan nating
makilala ang isa't isa.
Cge na gagawin ko na! For the sake of our "Friendship"





Eto raw ang mga rules:

Magsabi ng (10) sampung bagay-bagay tungkol sa sarili mo.
(9) Siyam dun ang totoo at (1) isa ang kwentong barbero

1.) Lumaki ako sa hirap…

2.) Emotionally, physically, psychologically tortured ako ng Papa ko,

noong bata pa ako,hanggang pag high school Emotionally,

psychologically tortured na lang.(Atleast nag-improve).

Nalaman ko ang dahilan kong bakit ganon siya sa akin.

(Noong sumapit ang ika 18 taong gulang na ako.)

Ako pala ang sinisisi niya kung bakit namatay ang Kuya ko.

October 2,namatay Kuya ko,kinabukasan ipinanganak ako.

29 years ago na yon…
Walang araw noon na di ako umiiyak.Di ko masyadong na enjoy

ang pagkabata at pagteteenager ko. Kaya low self esteem ako.

Na nilalabanan ko naman.
(Habang sinusulat ko ito,nanginginig ang mga kamay ko,

at kalamnan).

3.)Gawaing panglalaki kaya kong gawin.Mag kumpuni ng sasakyan,

motor,at bike yong minor injuries lang.Humawak ng martilyo,at

magpala din naranasan ko na yan.Ipakita lang sa Papa ko na may silbi

ako sa buhay,at di matigas ulo ko.Gusto ko lang pakinggan din niya

kung ano ang nasasa luobin ko.

(Di sa lahat ng oras tama ang mga matatanda.

Kailangan din nilang makinig sa mga bata.)
Wag kaagad kayong magalit sa Papa ko. Lahat ng story ay

may dalawang mukha.
May dahilan siya kung bakit siya naging ganon.

Dahil din sa napagdaanan niya noong bata pa siya.

Wala poh tayong karapatang humusga sa sino man.
Di likas na walang puso ang Papa ko.Paraan niya yon para

pagtagpan ang kahinaan niya.
Pinatawad ko na siya,kahit minsan di ko maiwasang maalala

ang nakaraan.

Lalo na kung masusungit at tataasan niya ako ng boses ngayon.


4.) Maaga ako ng asawa para matakasan ko ang kalupitan ng papa ko,

at naghahanap na din ng comfort zone.

Kahit di ako umiibig sa nag alok sakin ng kasal,sige na lang.

Na di ko din natagalan,dahil subrang seloso,na wala sa lugar,

nakipaghiwalay din ako.

At ngayon pinakasalan ko na ang lalaking

minahal ko ng labis-labis ,at mahal na mahal din ako.

(Sarili kong pera,galing sa pamilya

ko at dalawa na ang bahay na ipinatayo ko para sa amin,

pati din pala gastos sa kasal)

(Love is not blind,love sees but it doesn't mind)

Wala yong lahat na bagay na yan pagmahal mo ang isang tao.

Pero ngayon ay unti unting pinapatay ang pagkatao ko.

Ibinigay ko ang lahat,

pero sa tingin ko di ko nakuha ang expectation ko

na nararapat lang sa akin.

Di naman ako demanding na tao, at mga simpling bagay,

at basic na pangangailangan

lang ang kailangan ko.Di pa kayang ibigay.

Naintindihan ko yan,kasi di naman ganon kataas

ang kanyang pinag-aralan.

Pero dapat ang lalake ang bumubuhay sa babae.

At sa madaming kadahilanan pa...naging pusong bato na ako.

I’m fall out of love.I don’t know what love anymore.

I already given to much.

Madami ang nanliligaw sa akin ngayon kahit may asawa na ako.
Okey lang daw maging pangawala sila sa buhay ko.

Naks! Ang haba ng hair!



5.)Naranasan kong maging,tindira,katulong,labandira…

(Kahit college level ako).

(To prove lang sa parents ko,na may plano ako sa buhay.)

Naging anchorwoman di ako for 2days.Ibinigay talaga

sa akin yong trabaho na yon.

Kaso takot ang nanaig sa akin kaya umatras ako.

Naging Newswriter,account Executive,

ako ng bagong local newpaper dito sa Davao.

Mga trabahong di ako masyadong

proud,kasi di ko naibigay ang best ko.

Naranasan ko na din gaano kahirap magtanim at mag ani ng palay.
Naging Seminar Sales Manager din ako sa isang

sikat na resort dito sa amin.
Pero di ako nakapagtrabaho ng matagal.

Ayaw ko ng may amo na pinapagalitan ako.

Madaling sumama ang loob ko.

Pero napakasuwerte ko pa rin,ngayon ko lang na realize.

Sa dinami daming mga taong naghahanap ng trabaho.

Sa akin ang trabaho mismo ang lumalapit.

Inaawayan ko naman.Takot ako sa responsibility at baka di ko

magampanan ng maayos.Madaming opportunity na pinalampas ko.

6.) Part owner ako sa fast growing na bagong tayong company

ngayon dito sa amin.

7.) Mahilig ako sa musika,videoke,soccer, billiard, basketball.

Mas gusto kong maglaro kaysa manood. Mahilig din ako sa poems…

8.) Natutolog ako katabi ang radyo,buong magdamang.

At natutulog ako kahit saan.

Kahit sa ibabaw ng nitso naranasan ko nang matulog.

9.) Naging PMT (Preparatory Military Training)

officer ako noong high school,

at naging Junior Police din.Pero lampa ako.

Ako ang naging pinakabatang leader,

supporter,at pinakamadaming dalang tao noong

nagdaang election ng mga Mayors.

(Sa probinsya ng Surigao,lugar ng asawa ko).

Kaso nga lang di nanalo ang manok namin.Nadaya.

(Sana di ako ipapatay ng nakaupong Mayor ngayon).

Ngayon ko pa na realize na dilikado pala yong naging trabaho ko.

Sinundan pala kami ng mga bodyguard niyang mga pulis.YAKS!!!!


10.) Kung naranasan ko ang hirap ng buhay,

naranasan ko din ang sagana.
Nakatulog na ako sa 1st class hotel, rode in a business

class airplane.

Eat the most expensive food,dine-in in the expensive restaurant.

Matagal ako kong mag-isip...

Ngkukulong sa loob ng banyo ng ilang oras.

Tinitimbang-timbang ko kasi ang mga bagay-bagay...

Di ako ng didisyon pag di ako sigurado.

Katulad ng Zodiac sign kung timbangan.(Libra).

Oppsss….I break the rules…

Walang kuwentong barbero ang sa akin…

Mahilig akong magbreak ng rules...Hehehe...

Di sa matigas ang ulo.Just to prove something lang....

Para maiba sa iba...(Ayaw ko ng stereotype).

(The people who do the difference, make stand-out the rest of the crowd)

It's my own Philosophy yan ha...Hehehe

Do the things you never been done...*#@?>/!@#$%^^)%(%%)%
Sorry nakalimutan ko anong kasunod...Maganda din yon...
Dungtungan ko na lang kong maalala ko na...Hehehe

Notice to the public:

Di ko ito isinulat para makakuha ng sampatiya sa mga kablog ko.
Iminumulat ko lang ang inyong isipan sa katotohanan

ng buhay, sa pamamagitan

ng mga napagdaanan ko…

Na di tayo nabubuhay sa pantasya…

Nakakahiya mang ibuklat ang libro ng aking buhay,

pero gusto ko lang i-share

at baka may mapulot kayong aral,

or makakarelate kayo sa akin.

(Ang story daw walang halaga,walang essence kung hindi i-share)

At kung paano ko nalampasan ang mga pagsubok na napagdaanan ko.

Kung may mga katanungan kayo,

o hihingi ng advice maari lang poh mag

iwan mg mensahe sa Author.BOW!

Oh ayan ha…Kuya Eli at Kuya Payatot…

Nabuklat na ang libro ng buhay ko…
Mission accomplish na din ako...

Ipinapasa ko tong tag na ito sa kablog ko din na sina:

DJTammy

Rica

Winkie

"One Of The Purpose Of My Existence"

I read this inspirational words sa bahay ng school mate ko sa high school.
Di ko lang alam kong sino ang Author nito...
Kung sino man sya.Maraming Salamat.
(Some words revise ko lang,para may little touch of me). ^_^
In some point in my life I realize the purpose of my existence in this world.
To touch others lives,as they touch as mine.

April 21,1999
Wenesday 5:36 p.m.
At Irene House.

"MIRACLE OF FRIENSHIP"

There's a "Miracle called "Friendship".

That dwell within the heart.

And you don't know how it happens or when it gets started...

But the happiness it brings you,

always gives a special lift and you realize that "Friendship" is GOD most precious gift.

Me The Wheel of fortune

I got this from DjTammy. Nice! Try lang naman...Walang mawawala...

the Test to Find Out.

My Second Blog Award

I got this blog award from Lizeth thank you.
It's my second blog award...

“May there always be work for your hands to do,

may your purse always hold a coin or two.

May the sun always shine on your windowpane,

may a rainbow be certain to follow each rain.

May the hand of a friend always be near you,

may God fill your heart with gladness to cheer you.”

Gusto ko tong ishare kay Kuya Eli at Kuya Payatot.

Thank you... ^_^

Me The Inspired Heart (Trying to write again.-Trying hard to bring back the passion I lost along the way)

My blog is already one year old last December 6,2008
I'm thinking what makes blogging inspired me?
(I post for a moment,and start to realize,and ask myself).
What's really the purpose of my blogging?
As I said this blog is dedicated to myself.
Because I'm already tried of giving myself to other people.
(Not letterally given my self to others,but what I've shared to them).
As I go on with my life...I make a border to other people,so at the end
I wouldn't be hurt anymore.
But there is something is missing.
This is not me anymore.
The essence of my personality is gone.

I need to change course again.
Back to the old Angie before.
But only in my positive side.

I realize that helping others and touching others life is really my passion.
And teaching myself not to expect anything from them anymore.
Even if what I'm only asking for them is very simple.
Just appreciating my sacrifice for them,just saying thank you.
Its very enough for me.Just only give a little credit.
Instead what I get in return?
I'm became the bad one.
But maybe some people are like that.
They have a narrow,and close mind.
So I realize that I'm blessed compared to them.
Because I can understand for what they are.
It's not my lost.
It's there lost.
So I learn that " You can't really please everybody"

"So why I should change myself for the people who are
not really deserving for what I can give,and shared?"

So I realize that I should not stop reaching for the others who are willing
to listen and appreciate what I can give,and shared.
So here I am writing for the people who are deserving to inspired
what I'm writing on my blog.


I will reveal who's the real me.
The real Angie.
The real Senti (Sentimental) Angie.

So I want to shared this letter.
It's written in a notebook.
(I just hoping that I have scanner so that I can scan the real writings.
Maybe in the next few months we can buy a scanner).

(I collect writings from my friends for a words of inspiration what they can say about me,
its called Autograph).
And in the journey of my blogging I will reveal the things that I carefully kept.


This letter came from Ate Candie.
Friend of my older sister.
We treat here like a family member already.

What she wrote is....

25th day of Dec. 1998

(It's already a 10 years old letter).


Dear Angie,

Merry Christmas and Happy New Year too!

Gie, let me take this this opportunity t express my gratitude
in all that you have done-Your family have done.
Thank you so much!
I will never forget your kindness.

Your know what? You're no longer a stranger to me.
Youre my sister-you are! Gie, I know to live in this world kinda difficult.
You have to sail to through those thigh waves.
But always remember,there is a gold at the end of the rainbow.
I still believe that after the dark there is light.

Let GOD plan your ways-always consult Him in everything that you'll do.
Don't be like me.I did things myself--I always do it in my own way,
forgetting to consult GOD--the source of everything.Look at me--I failed.

But failure is sometimes to be cherished.Why?
It restore new hope in-brought by it.
It challenge us.

Here something to inspires you...

Do you know what is pearl made of?

It came from tears.The tears of the oyster.

Oysters cries also! But look at it.

Tears turned into a very fine pearl-that every woman dream to have.

Very rare and costly is the stone that is why not everyone can have it.

--Now, try relect from it.

Yes, we cry because of the pain we feel.

But pains are just temporary and so all the cryings.

Tears pays!

So cheer up! If I can them why can't you?

HAPPY HOLIDAY!

-Ate Candie-

Priela

ADDITIONAL!

GIE-This is for you!

Taken from the song of MJ. I know this will fit you and I hope it could somehow touch you.

In our darkest hour

In my deepest despair

Will you still care?

Will you be there?

In my trials and tribulations

Through our doubts and fustrations

In my violence

In my turbulance

In my fear and my confessions

In my anquish and my pain

Through my joy and my sorrow

In the promise of another tommorow

I'll never let you part

For you always in my heart.

---Candida---

=======

This letters of her,give me streght everytime I encounter trials.

Its help a lot to me,in my deepest,and darkest our in my life.

In times of---In times of....I'm only in the four corners in my room.

I"m like a prisoner in my own world.

But I need to be strong.

Because whatever life can bring I must go on.

====

I learn that if you feel pain, try to heal the

pain of others and your pain will be heal too...

Because you will be felt better if you can inspired others.

Hope it could be somehow touch you too.

Take a moment and reflect from it...

Cheer up everyone.... ^_^

The Dreamer

MyNiceSpace.com


This picture speak a lot of my personality.
Ocean of thoughts.
The dolphines.
Me the dreamer,holding the book of knowledge.
Ahhh....Super grabe....





I know a already post this in my oldest post.
I just to post this again.It's my blog,I can do whatever I want.Hehehe...